Been there, done that.

Suriname.

Suriname wat ben je toch mooi. Wat heb ik van jou mogen genieten. Van je Brownsberg, Apiapaati en het levendige Paramaribo. Van je palmbomen, hete zon, maar ook hevige plensbuien. Het zit er alweer op, ik ben weer thuis in mijn koude, maar toch geliefde Nederlandje.

De laatste weken zijn ontzettend bijzonder geweest. Na mijn laatste blog over Brownsberg zijn we opnieuw het binnenland in gegaan, naar het mooie Apiapaati.

Apiapaati is een wonderlijk eilandje aan het uiteinde van de Suriname rivier. De tocht er naartoe was lang. Eerst enkele uren in de auto tot aan Ationi, waar we onze reis per boot vervolgden over de Surinamerivier. Het gevoel van de wind door je haren terwijl de boot met hoge snelheid over de rivier heen vaart, is me absoluut bijgebleven. En met wat geluk spot je hier en daar nog een ‘monki monki’ (doodskopaapje) tussen de bomen aan weerszijden van de rivier. Een prachtige ervaring was dat, in ieder geval.. totdat de regen met bakken - wat zeg ik - vrachtcontainers uit de hemel kwam vallen. DRIJF en DRIJFnat waren we van die stortbui! Daar kon geen poncho tegenop. Gelukkig duurde de boottocht “maar” vier uur..

Uiteindelijk brak de zon weer door en kwamen we aan op de plaats van bestemming. We brachten alle spullen naar boven, het eilandje op. Wat een mooie en rustgevende plek was dat. In het midden stond een overkapping met een keuken en gemeenschappelijke zitruimte. Daaromheen stonden verschillende lodges met rieten daken. Overal om je heen palmbomen en meer groen. En als je je omdraaide, keek je uit op de prachtige Surinamerivier met haar vele rotsen.
Het was al tegen de avond, dus tijd om lekker te eten en onze hangmatten in te rollen.

De volgende dag was het tijd om de omgeving te verkennen. Maar eerst: douchen! Nee, nee, niet in een huisje, gewoon in de rivier, tussen de rotsen! Baden terwijl je de opkomende zon, die op de rivier schijnt, aanschouwt. Prachtig. Ik zeg: been there, done that!

We gingen langs bij het marrondorp waar onze gids Fred is opgegroeid: ‘Bende Kondre’. Hier konden we zien hoe de dorpsbewoners leven, waarna we de jungle zijn in gegaan. Ik noem het de kikker-jungle, want die zaten o-ver-al! We moesten balanceren over boomstammen, met een touw een helling op klimmen, maar vooral heel erg genieten van de omgeving. We zijn de Ananasberg op geklommen: een hoge rots midden in de jungle, waar je kon neerkijken op de mooie omgeving om je heen. Ook hebben we cassave uit de grond getrokken (althans, de mannen in het gezelschap.. daar hebben ze toch sterke armen voor?). Waarna ik me, met vele anderen, heb uitgeleefd bij het schillen en schaven ervan. Lang leve tijdelijke (!!) nalatigheid van emancipatie!

Vervolgens zijn we naar de tapawatravallen gegaan: een natuurlijke jacuzzi. Hier kun je tussen de rotsen relaxen, terwijl het (semi-)warme water over je rug stroomt. Na zonsondergang zijn we –met succes – op kaaimannenjacht gegaan en hebben we dus allemaal een ontzettend cliché toeristen foto kunnen maken.

De volgende dag hebben we dit cliché voortgezet door op de foto te gaan met een slang. “Dapper” als ik was pakte ik de slang aan zijn staart en lachte naar de dichtstbijzijnde camera. Het duurde alleen niet lang of de slang ging zichzelf opkrullen naar boven. Lichtelijk in paniek riep ik Fred, hopend dat hem zou overnemen. Beetje jammer dat hij pas na vier keer roepen reageerde. Ach ja, de slang was toch niet giftig, wat maakt een beet nog uit? ..

Vervolgens zijn we opnieuw naar ‘Bende Kondre’ gegaan. Aan het begin van het eiland staat een poort met palmbladeren. Wanneer je hier onderdoor loopt, houd je het kwaad buiten het dorp. Echter, wanneer een vrouw menstrueert, moet zij om de poort heen lopen bij het betreden van het dorp, omdat ze dan zogezegd ‘onrein’ is. Hierbij zou emancipatie wèl een rol moeten spelen. No further judgement.

In het dorp hebben we de uitgelekte cassave van de voorgaande dag platgestampt en er vervolgens brood van gemaakt. Dat was zeker smullen!

Daarna was het tijd om opnieuw de boot in te stappen en naar de ‘Gran Dan’ te varen: een grote stroomversnelling, waar je vanaf een rots het water in kan springen, recht de stroomversnelling in. Met verstand op ‘yolo’ hebben we dat natuurlijk gedaan! Gewoon keigaaf.
Ook kon je in een band de stroomversnelling afgaan. Toen ik de band instapte, wreef Fred er nog even in dat ik mogelijk te licht was en daarom snel zou kunnen omvallen, wat (ongeveer 2 seconden daarna) inderdaad gebeurde.. Afgezien van een schrammetje op mijn knie was er gelukkig niets aan de hand. Wederom: keigaaf.
Mijn persoonlijk favoriete ervaring van de trip was op die middag, namelijk met een band achter de boot aan raften. Met z’n drieën lagen we op een plateau en roetsjten zo het water over. Dit kun je eigenlijk niet omschrijven. Gewoon een keer doen dus!

Apiapaati was absoluut een hoogtepuntje van mijn reis naar Suriname. Maar daarnaast hebben we nog veel meer gedaan. Kresneti (Kerstmis), Owru Yari (oud en nieuw), plantage fietstour en Bigi Pan (natuurgebied waar je vogels kunt spotten) zijn me zeker bijgebleven. Maar ook dolfijnen spotten, een kookcursus, lekker ‘wandelen’ in de palmentuin en mooie fissa’s met de lekkerste poku (muziek), zeker in discotheek Havana! En eten.. heeel veel eten! Roti, pom, bakabana, saoto soep. Nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan..

Suriname wat was, ben en blijf je mooi! Hier heb ik echt geen spijt van.

En wie weet.. ooit.. komt er nog eens een vervolg..